اقتصاد و جرم : روابط نمونه آرمان‌گرایی

قیمت: 38,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

اقتصاد و جرم : روابط نمونه آرمان‌گرایی

عنوان لاتین

Economics and crime: ideal-typical relationships

یک مفهوم ) homo lueticus مرد سیفلیتی) نخستین الهام بخش است، به این معنی که مجرمان به عنوان عامل‌های عفونی اجتماعی شناخته می‌شوند که ممکن است از طریق توسعه اقتصادی تولید شوند مانند بیماری‌ها ممکن است توسط اندام‌های سالم ایجاد شوند. جرم مانند لویه ورنه (سیفلیس) است - اثر انحطاط زدایی در یک روند هماهنگ دیگر که منافع را برای همه به ارمغان می‌آورد. این بیماری که باید مورد تأکید قرار گیرد، به طور عمدی توسط افرادی که فرض می‌شود مستعد ابتلا به تاخیر در خوشنودی هستند، کسانی که ولخرج هستند و خود را کنترل نمی‌کنند، کسب می‌شود. پیشگیری اجتماعی راه حلی است که می تواند از جرم و گسترش آن و شکل بازدارندگی فردی و جمعی از طریق مجازات، انزوا یا تبعید نمادین جلوگیری کند. به باور من، مفهوم homo lueticus، برخی از نظریه‌های نظارت کنونی را پایه‌ریزی می‌کند که برخی از صفات روان شناختی را به تمامی متخلفان اختصاص می‌دهد، صرف نظر از نوع جرمی که مرتکب شده است. به این ترتیب، مصرف کنندگان مواد مخدر، جیب‌برها، فاحشه‌ها، سیاستمداران فاسد، سربازان سادیستی و دیکتاتورهای سرکوب‌کننده، همه با تحریک شدن و عدم کنترل خود، مشخص می‌شوند. محدودیت‌های این مکتب فکری نیز محدودیت‌هایی است که می‌توان به فردگرایی روش‌شناختی ربط داد یعنی این که اقدام انسان نه تنها اثر انتخاب شخصی را در انزوا قرار می دهد، بلکه نتیجه تعاملی است که وقتی افراد به عنوان بخشی از یک گروه دیده می‌شوند، معنی پیدا می‌کند.

A notion of homo lueticus (syphilitic man) inspires the first way, in the sense that criminals are depicted as infective social agents who may be generated by economic development like diseases may be developed by healthy organisms. Crime is like lue venerea (syphilis) - the effect of culpable degeneration within an otherwise harmonious process bringing benefits for all. The disease, it should be emphasised, is deliberately acquired by individuals who are deemed prone to excesses or incapable of delaying gratification, who choose profligacy and evade control. Social prophylaxis is the solution that can prevent crime from spreading, and takes the form of individual and collective deterrence through punishment, isolation or symbolic exile. A notion of homo lueticus, I believe, underpins some contemporary control theories, which attribute a number of psychological traits to all offenders, irrespective of the type of offence perpetrated. Thus, drug users, pickpockets, prostitutes, corrupt politicians, sadistic soldiers and sanguinary dictators are all characterised by impulsivity and lack of selfcontrol. The limits of this school of thought are also the limits that can be imputed to methodological individualism, namely that human action is not only the effect of personal choice taken in isolation, but also the result of interaction which becomes meaningful when individuals are seen as parts of a group.