برنامه توسعه منطقه ای – مسائل و واقعیت ها

قیمت: 38,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

برنامه توسعه منطقه ای – مسائل و واقعیت ها

عنوان لاتین

REGIONAL DEVELOPMENT PLANNING - ISSUES AND REALITIES

انتظار می رود که جمعیت شهری در منطقه آسیا و اقیانوسیه بین سال های 1991 و 2020 از 991 میلیون به 2.44 میلیارد نفر برسد. این بدان معناست که 1.4 میلیارد نفر دیگر به ساکنان مراکز شهری آسیا اضافه خواهند شد. شهرها از همین حالا این افزایش قابل ملاحظه را احساس کرده و تلاش می کنند به طور مناسبی به نیازهای فیزیکی و اجتماعی جمعیت های خود پاسخ دهند. افراد فقیر شهری در تلاش برای دستیابی به غذا، پوشاک و مسکن و سایر خدمات اساسی مانند آب و بهداشت احساس فشار می کنند. در آستانه قرن بیست و یکم، این فقدان مسکن و خدمات مناسب یکی از شدیدترین چالش های پیش روی بیشتر شهرهای آسیایی است (HABITAT, 1994). این رشد بی وقفه جمعیت فشار شدیدی روی تسهیلات موجود در دسترس در شهرهای بزرگ و کوچک وارد کرده است. از سوی دیگر، کشورهای در حال توسعه سیاست هایی به منظور حل مشکلات ناشی از این رشد سریع جمعیت تدوین کرده اند. موارد متعددی نشان دهنده نادرست بودن تکیه سیاست های توسعه بر کارآمدی اقتصادی کوتاه مدت پروژه هایی است که به طور عمده (یا حتی منحصرا) از لحاظ کمک به رشد ملی سودمند هستند. شواهد قانع کننده ای وجود دارد که در بسیاری از مناطق چنین سیاست هایی موجب ایجاد عدم تعادل مزمن خطرناک بین شهر و کشور شده و اغلب اوقات موجب بروز اعوجاج و ناسازگاری داخلی در ساختار و سرعت توسعه می شوند. ولی مهم تر از این، این استراتژی های توسعه کوتاه مدت عموما موجب ایجاد بازارهای داخلی کافی برای صنعتی می شوند که آن را ترویج می کنند. در حالی که بخش نسبتا کوچکی از کشور سود مستقیم (یا غیرمستقیم) از چنین سرمایه گذاری های مولدی دریافت می کند، بخش بزرگتری از کشور بیرون از جریان اصلی توسعه قرار می گیرد.

The urban population in the Asian and Pacific region between 1991 and 2020 is expected to rise from 991 million to 2.44 billion. This means an additional 1.4 billion people will be living in the urban centers of Asia. Cities already feel this increase tangibly, as they strain to properly service the physical and social needs of their populations. The urban poor feel the pinch as they struggle to feed, clothe and house themselves and to improvise other basic services and amenities like water supply and sanitation. This lack of adequate shelter and services is one of the most pressing challenges confronting most Asian cities on the threshold of the 21st century (HABITAT, 1994)”. This haphazard population growth is exerting a huge pressure on the available existing facilities present in the urban as well as small towns. On the other hand developing countries are making policies in order to solve the problems caused by this rapid population growth. Case after case illustrates the fallacy of development policies relying on short-run economic efficiency of projects productive primarily (or even uniquely) in terms of their contributions to national growth. There is conclusive evidence in many places that such policies create dangerous chronic imbalances between town and country; and more often than not they cause distortions and internal inconsistencies in the structure and pace of development. But most importantly, such short range development strategies generally fall to create sufficient internal markets for the very industries they promote; and while a relatively small segment of a nation derives direct (or indirect) benefit from such “productive” investments, by far the larger part of the nation goes on subsisting outside the mainstream of development.