ADHD در کودکان و خود بیانگری منفی : تفاوت های مرتبط با زیر نوع و علائم اضطراب

قیمت: 45,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

ADHD در کودکان و خود بیانگری منفی : تفاوت های مرتبط با زیر نوع و علائم اضطراب

عنوان لاتین

Childhood ADHD and Negative Self-Statements: Important Differences Associated With Subtype and Anxiety Symptoms

مطالعه حاضر، نقش خود بیانگری منفی را بر روی همبودی(comorbidity) میان علائم اضطراب و ADHD ترکیبی، (ADHD-C) و ADHD بی توجهی -غالب (ADHD-I) بررسی می کند. در مجموع 114 کودک و نوجوان مبتلا به ADHD ،( سن10.15= ؛ SD = 2.30؛ دامنه سنی 7-16) از یک نمونه بالینی بر اساس مصاحبه تشخیصی نیمه ساختاری و روش همرایی (ADHD-C، n = 62 ؛( ADHD-I، n = 52) گروه بندی شدند. خود بیانگری منفی با استفاده از مقیاس افکار خودکار کودکان اندازه گیری شد و نمره کل مقیاس اضطراب چند بعدی برای کودکان برای اندازه گیری علائم اضطراب مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها نشان می دهد که جوانان مبتلا به ADHD-C در مقایسه با افراد مبتلا به ADHD-I ، شکست های بیشتر (40/0 d=کوهن) و خود بیانگری منفی ذاتی بالاتری (47/0 d=کوهن) نشان می دهند. ارتباط ADHD و خود بیانگری منفی توسط اضطراب تعدیل می شود؛ خود بیانگری منفی شکست شخصی در کودکان ADHD-C دارای اضطراب بالاترین مقدار را داشت (31 = β). نمونه دوم از 137 کودک و نوجوان (میانگین سن = 61.1، SD = 2.26، دامنه = 7-16) از یک نمونه بزرگتر بالینی برای تکرار آزمایش استفاده شد. نتایج نشان داد که هر دوی بیش فعالی / تکانشگری (β = .23، p˂ .01) و تعامل بیش فعالی / تکانشگری و اضطراب (β = .17، p˂ .05) و با ثابت در نظر گرفتن جنسیت، سن کودک، علائم نافرمانی و بی توجهی، پیش بینی کننده خوبی برای خود بیانگری منفی در خصوص شکست شخصی بود، خود بیانگری منفی باید در درمان و ارزیابی ADHD با توجه خاص به نوع ADHD و همبودی درونی در نظر گرفته شود.

The current study examined the role negative self-statements have on the comorbidity between anxious symptomatology and ADHD-combined presentation (ADHD-C) and ADHDpredominantly inattentive (ADHD-I). A total of 114 children and adolescents with ADHD (M age = 10.15; SD = 2.30; range = 7–16) froma clinic-referred sample were grouped based on a semistructured diagnostic interview and consensus approach (ADHD-C, n = 62; ADHD-I, n = 52). Negative selfstatements were measured using the Children’s Automatic Thoughts Scale and the total score from the Multidimensional Anxiety Scale for Children was used to measure anxious symptomatology. Findings indicated youth diagnosed with ADHD-C, compared to those diagnosed with ADHD-I, had more frequent personal failure (Cohen’s d =.40) and hostile intent negative self-statements (Cohen’s d =.47). The association of ADHD subtype and negative self-statements was moderated by anxiety; negative self-statements of personal failure were highest in anxious ADHD-C children (β =.31). A second sample of 137 children and adolescents (Mage = 10.61; SD = 2.26; range = 7–16) from a larger clinic-referred sample was utilized to replicate our results dimensionally. Results indicated that both hyperactivity/impulsivity (β = .23, p b .01) and the interaction of hyperactivity/impulsivity and anxiety (β = .17, p b .05) were significant predictors of negative selfstatements regarding personal failure, while holding child age, child gender, oppositional symptoms, and inattention constant. In all, negative self-statements should be considered in the treatment and assessment of ADHD with particular attention paid to ADHD subtype and internalizing comorbidity.