نگاهی انتقادی به فناوری های دیجیتال در آموزش معماری: چه زمانی، کجا و چگونه؟

قیمت: 43,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

نگاهی انتقادی به فناوری های دیجیتال در آموزش معماری: چه زمانی، کجا و چگونه؟

عنوان لاتین

A critical look at the digital technologies in architectural education: when, where, and how?

در دهه گذشته، تحصیلات (آموزش) معماری تعداد رو به گسترشی از فناوری های دیجیتال را در برنامه درسی طراحی استودیو وارد کرده است. به دنبال گرایش ها (رواج ها) در حرفه، این تکنولوژی های مختلف طراحی، شمارش، مدلسازی و تحلیل کامپیوتری نه تنها گره های اصلی آموزشی در استودیو طراحی بوده اند، بلکه ساختار کلی برنامه های آموزشی معماری را نیز شکل داد که آنها نیز نیاز داشتند به عنوان دوره های پشتیبانی به منظور جبران منحنی یادگیری و تعداد نرم افزار موجود برای معماران اجرا می شود. این فناوری های دیجیتال از یک ترسیم ساده، مدلسازی سه بعدی متداول و انیمیشن پیشرفته ساختمان ها با یک کامپیوتر تا سمت دیگر از هندسه های جدید زمین ساختی و فضایی با استفاده از محاسبات پارامتری را شامل می شود. در این زمینه، غیر منطقی خواهد بود که در مقابل آموزش و استفاده از فناوری های دیجیتال در آموزش معماری بحث کنیم. هنگامی که کسی به این فکر می کند که چگونه حرفه در دهه گذشته تکامل یافته است، لازم است که این ابزار را در برنامه درسی معماری در نظر گرفت. با این حال، بحثی که به وضوح حل نشده این است که چه زمانی، کجا و چگونه این ابزار دیجیتال در آموزش معماری مورد استفاده قرار می گیرند. مقاله من استدلال می کند که ابزارهای معمولی طراحی دستی، مدلسازی فیزیکی ودست ساخت ها باید در سطوح بنیادین پذیرفته شوند و بعد از ایجاد یک مجموعه مشخص از مهارت های فیزیکی یک به یک، جایی که یک حس تحلیل زمین ساختی، مقیاس و تجربه فضایی به عنوان پایه ای از تفکر معماری با ابزارهای دیجیتال مورد استفاده قرار می گیرد معرفی شوند. در ادامه، من از این دیدگاه با پرداختن به نمونه هایی از آموزش استودیو طراحی معماری در ایالات متحده و در ترکیه بحث خواهم کرد.

In the past decade, architectural education has seen an increasing amount of digital technologies being involved in the design studio curricula. Following the trends in the profession, these various technologies of computer aided drafting, enumerating, modeling, and analysis became not only key pedagogical nodes in the design studio, but also started to shape the overall curricular structure of architectural education as they also needed to be implemented as support courses in order to compensate the learning curves and the number of software available to architects. These digital technologies range from one end of simple drafting, conventional three dimensional modeling, and more sophisticated animation of buildings with a computer, to the other end of inventing new tectonic and spatial geometries using parametric computations. In this context, it will be unrealistic to argue against teaching and using digital technologies in architectural education. When one thinks how the profession has evolved in the past decade, it is necessary to embrace these tools in the architectural curriculum. However, a discussion that has not been clearly resolved is when, where, and how these digital tools are thought and used in the architectural education. My paper argues that the conventional tools of hand drawing, physical modeling, and hand making should be embraced in the foundational levels, and the digital tools should be introduced after developing a certain set of skills of one-to-one physical making where a sense of tectonic resolution, scale, and spatial experience is cultivated as a basis of architectural thinking with digital tools. In what follows, I will discuss this viewpoint through examples from architectural design studio education in the United States and in Turkey.