روند های اپیدمیولوژیک درماتوفیتوزیس در تهران، ایران: یک مطالعه ی پنج ساله ی معطوف به گذشته

قیمت: 44,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

روند های اپیدمیولوژیک درماتوفیتوزیس در تهران، ایران: یک مطالعه ی پنج ساله ی معطوف به گذشته

عنوان لاتین

Epidemiological trends of dermatophytosis in Tehran, Iran: A five-year retrospective study

هدف. درماتوفیتوزیس شایع ترین عفونت قارچی در تمام دنیا می باشد و فراوانی آن همواره رو به افزایش است. هدف این مطالعه ارزیابی علائم بالینی و روندهای اپیدمیولوژیک درماتوفیتوزیس طی سال های 2010 تا 2014 در تهران، ایران بود. بیماران و روش ها. مجموع 13312 بیمار که از لحاظ بالینی مشکوک به عفونت های قارچی پوست بودند آزمایش شدند. پوسته های پوستی، موهای کنده شده، ناخن های گرفته شده و زوائد زیر ناخن از طریق مشاهده ی مستقیم و کشت بررسی شدند. گونه های درماتوفیت با ترکیبی از معیارهای ریخت شناختی و فیزیولوژیک در سطح گونه شناسایی شدند. نتایج. مشاهده ی میکروسکوپی مستقیم میزان آلودگی 7/19 درصدی (2622 مورد از 13312 مورد) را تایید کرد که از آن 1535 مورد (5%/58) دارای کشت مثبت توزیع شده در مردان (1022 مورد) و زنان (513 مورد) بودند. رایج ترین گروه سنی مبتلا 39-30 سال بود. تینه آپدیس (4%/30) شایع ترین نوع درماتوفیتوزس بود که به دنبال آن تینه آکروریس (8%/29) و تینه آکورپوریس (8%/15) قرار می گرفتند. Epidermophyton floccosum (31%) شایع ترین عامل ایجاد بیماری بود که با Trichophyton rubrum (2%/26) و Trichophyton mentagrophytes (3%/20) دنبال می شد. جمع بندی. نتایج ما توزیع قابل توجه درماتوفیتوزیس ناشی از گونه های جانوردوست ، انسان دوست و خاک-دوست را بین جمعیت دارای گروه های سنی متنوع نشان داد. اگرچه قارچ های انسان دوست مانند T. mentagrophytes، E. floccosum و T. rubrum از نظر اصلی ترین عوامل اتیولوژیک درماتوفیتوزیس بودند، شیوع T. verrucosum افزایش معناداری در طی سالها نشان داد که اهمیت این مساله که درماتوفیتوزیس روستایی به طور عمده از حیوانات بزرگ انتقال می یابد را برجسته می کند. این اطلاعات قابل توجه دانش کنونی ما درباره ی درماتوفیتوزیس را تقویت کرده و به استقرار استراتژی های پیشگیری و درمانی برای غلبه بر بیماری کمک می کند.

Objective. — Dermatophytosis is the most frequent fungal infection all over the world and its frequency is constantly increasing. The aim of this study was to evaluate clinical features and epidemiological trends of dermatophytosis over the years 2010 to 2014 in Tehran, Iran. Patients and methods. — A total of 13,312 patients clinically suspected of cutaneous fungal infections were examined. Skin scales, plucked hairs, nail clippings and sub-ungual debris were examined by direct microscopy and culture. Dermatophyte species were identified at the species level by a combination of morphological and physiological criteria. Results. — Direct microscopy confirmed a contamination rate of 19.7% (2622/13,312 cases) of which 1535 cases (58.5%) were culture positive distributed in male (1022 cases) and female (513 cases). The most commonly infected age group was the 30—39 years old. Tinea pedis (30.4%) was the most prevalent type of dermatophytosis followed by tinea cruris (29.8%) and tinea corporis (15.8%). Epidermophyton floccosum (31%) was the most prevalent causative agent, followed by Trichophyton rubrum (26.2%) and Trichophyton mentagrophytes (20.3%). Conclusion. — Our results showed considerable distribution of dermatophytosis from zoophilic, anthropophilic and geophilic species among population with diverse age groups. Although anthropophilic fungi such as T. mentagrophytes, E. floccosum, and T. rubrum were the main etiologic agents of dermatophytosis, the prevalence of T. verrucosum showed a meaningful increase over the years, which highlights the importance of rural dermatophytosis mainly transmitted from large animals. This noticeable information improves our current knowledge about dermatophytosis and assists to establish effective prevention and therapeutic strategies to overcome the disease.