از آسیب شناسی به نامرئی بودن: هویت سنی به عنوان یک ساختار فرهنگی در داستان خیالی خون آشام

قیمت: 42,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

از آسیب شناسی به نامرئی بودن: هویت سنی به عنوان یک ساختار فرهنگی در داستان خیالی خون آشام

عنوان لاتین

From pathology to invisibility: age identity as a cultural construct in vampire fiction

تجزیه و تحلیل تشریحی از روش خون آشام ادبی که از دوران ویکتوریا تا دوره معاصر مشخص شده است، تکامل آشکاری را برجسته می کند که به نظر می رسد از دیدگاه مطالعات در مورد پیری مشخص است. یکی از ویژگی های دائمی که مشخص کننده خون آشام داستانی از ریشه های آن تا آثار فعلی آن در ادبیات است، به رغم سن و تاریخ قدیمی اش، دقیقا ناخوشایندی خون آشام با اثرات پیری است. با این وجود، هرچند که ظاهر خون آشام سالم نیست، روشی که آن در ادبیات ارائه شده است به طور قابل ملاحظه ای از نگاه سالم قابل توجه در دوره ویکتوریا در اثر جان پلیدوری به نام "خون آشام : یک روایت" (1819) ،اثر جوزف شریدان Le Fanu’s Carmilla (1872) یا دراکولا اثر برام استوکر (1897)برخوردار است تا به بلوغ جوانی در اثر رییس "مصاحبه با خون آشام" (1976) و اثر چارلین هریس به نام مرده تا تاریکی(2001)، نوجوانی در گرگ و میش استفن مایر (2005-2008) و حتی به دوران کودکی در اثر جان ایوید لیندوکیست به نام Let the Right One In (2004) می رسد، به این ترتیب روند قابل توجهی از جوانه زدن را از طریق زمان، با وجود تمسخر آشکار ناخوشایند خون آشام ها در اثر پیر شدن، تاکید می کند. این مقاله نشان می دهد که بازنمایی های خون آشام در ادبیات تغییراتی را از تجسم آسیب شناسی به ناشناختگی یا انکار سن، نشان می دهد و اینکه چگونه به نوبه خود منعکس کننده مفهوم سازی و ادراکات فرهنگی در مورد سن است.

A diachronic analysis of the way the literary vampire has been characterised from the Victorian era up to the contemporary period underlines a clear evolution that seems particularly relevant from the perspective of ageing studies. One of the permanent features characterising the fictional vampire from its origins to its current manifestations in literature is precisely the vampire’s disaffection with the effects of ageing in spite of its old chronological age. Nonetheless, even though the vampire’s appearance does not age, the way it has been presented in literature has significantly evolved from a remarkable aged look during the Victorian period in John Polidori’s “The Vampyre: A Tale” (1819), Joseph Sheridan Le Fanu’s Carmilla (1872) or Bram Stoker’s Dracula (1897) to young adulthood in Anne Rice’s An Interview with the Vampire (1976) and Charlaine Harris’ Dead Until Dark (2001), adolescence in Stephenie Meyer’s Twilight (2005-2008), and even childhood in John Ajvide Lindquist’s Let the Right One In (2004), thus underlining a significant process of rejuvenation through time despite the vampire’s apparent disaffection with the effects of ageing. This article shows how the representations of the vampire in literature reflect a shift from the embodiment of pathology to the invisibility, or the denial, of old age and how this, in turn, reflects cultural conceptualisations and perceptions of ageing.