تعیین‌کننده‌ های بیماری روانی بدنامی در نوجوانان مرخص‌ شده از بیمارستان روانی

قیمت: 43,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

تعیین‌کننده‌ های بیماری روانی بدنامی در نوجوانان مرخص‌ شده از بیمارستان روانی

عنوان لاتین

Determinants of mental illness stigma for adolescents discharged from psychiatric hospitalization

از عواملی کم می‌دانیم که خطر بروز بیماری روانی بدنامی را بالا می‌برند (برای نمونه، طرد ، تحقیر و محرومیت) همان‌طورکه در فرد بدنام دیده می‌شوند. این به‌ ویژه برای جمعیت نوجوان مبتلا به بیماری روانی نیز صدق می‌کند. هدف این مطالعه بررسی این پرسش و گزینش عوامل اجتماعی و بالینی است که بدنامی مقرر (خودگزارش‌گر) همراه با پژوهش را پیش‌ بینی می‌کنند و در هشتاد نوجوان امریکایی در بازه‌ ی زمانی شش ماه پس از مرخص‌ شدن از بیمارستان روانی بررسی شده‌است. با نزدیک‌شدن به نظریه‌ی هویت اجتماعی، و پژوهش درمورد محیط‌های تهدید‌آمیز برای بدنامی، انطباق هویتی جمعی جامعه و حمایت جامعه، این مطالعه چهار فرضیه را به محک آزمون می‌زند: پیوندجویی یا انطباق هویت با دوستان جایگاه عالی یا جایگاه تالی کم و بیش بدنامی را به‌ترتیب پیش‌بینی می‌کند (ف 1)؛ شبکه‌ ی اجتماعی بزرگ‌ تر و حامی‌تر، و هرچه حمایت خانواده بیشتر بوده بدنامی کم‌تر پیش‌بینی شده‌است (ف 2)؛ شدت بیشتر درونی‌ شدن و برونی‌ شدن عوارض بدنامی بیشتری را پیش‌ بینی می‌کند (ف 3)؛ و عملکرد ضعیف در مدرسه بدنامی بیشتری را پیش‌بینی می‌کند (ف 4). نتایج روشن می‌کنند که درحدود 70% نوجوانان گزارش کرده‌اند طعم بدنامی بروز داده‌ شده (در 6 ماه) را چشیده‌اند؛ بی‌ احترامی یا تحقیر متداول‌ تری گزارش ‌شده به‌جای اینکه ازطرف جامعه به‌ تمامی طرد شوند. باکاربرد تحلیل‌های واپس‌ روی OSL ، نتایج حمایت جزئی از ف 1، ف 3، ف 4 از خود نشان می‌دهند، درحالی‌که ف 2 حمایت نمی‌شود. عوامل پایه‌ای ازقضا بیشتر برای نرخ‌ های بدنامی بروز داده‌ شده در 6 ماه پیش‌ بینی‌ پذیر بودند: به دوستان بیشتری با مشکل‌ های سلامت روانی می‌پیوندند، با اعضای «محبوب» گروه انطباق هویتی می‌کنند، نرخ‌ های عوارضی را به‌شدت درونی می‌کنند، و مشکل‌ های انظباتی در مدرسه را از خود بروز می‌دهند. این چهار عامل همچنان اهمیت دارند زمانی‌که نرخ‌های بدنامی بروز‌داده‌ شده‌ی نخستین مهار می‌شوند، به اهمیت‌شان در تعیین دگرگونی‌ها در تجربه‌های بدنامی اجتماعی در دوره‌ ی پس از درمان اشاره می‌شود. آنها همچنین هنوز حائز اهمیت اند زمانی‌که برای درک نرخ‌ های بدنامی عمومی در دوره‌ی پس از درمان کنترل می‌شوند، و روشن می‌کنند که یافته‌ های زیادی به‌دلیل ادراک تعمیم‌ یافته در جوانی با بیماری روانی بدنامی در دست نیستند.

Little is known about the factors that increase the risk for enacted mental illness stigma (i.e. rejection, devaluation and exclusion) as perceived by the stigmatized person. This is particularly true for the population of adolescents diagnosed with a mental illness. The aim of this study was to address this question and examine select social and clinical factors that predict enacted stigma (self-reported) with research that follows eighty American adolescents for 6 months following a first psychiatric hospitalization. Drawing on social identity theory, and research on stigma-threatening environments, social group identification and social support, this study tested four hypotheses: affiliation or identification with higher status and lower status peers predicts more and less stigma respectively (H1); a greater and more supportive social network, and more perceived family support predict less stigma (H2); greater severity of internalizing and externalizing symptoms predicts more stigma (H3); and poorer school functioning predicts more stigma (H4). Results indicated that about 70% of adolescents reported experiencing enacted stigma (at 6 months); disrespect or devaluation was more common than outright social rejection. Using OLS regression analyses, the results provided partial support for H1, H3 and H4, while H2 was not supported. The baseline factors found to be most predictive of enacted stigma ratings at 6-months were: affiliating with more friends with mental health problems, identifying with the ‘populars’ peer group, higher internalizing symptom ratings, and self-reported disciplinary problems at school. These four factors remained significant when controlling for initial enacted stigma ratings, pointing to their importance in determining changes in social stigma experiences in the follow-up period. They also remained significant when controlling for perceived public stigma ratings at follow-up, indicating that the findings were not due to generalized perceptions of stigma of youth with mental illness.