ایجاد یک مدل حیوانی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متیسیلین در استئومیلیت

قیمت: 42,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

ایجاد یک مدل حیوانی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متیسیلین در استئومیلیت

عنوان لاتین

Establishment of a new methicillin resistant staphylococcus aureus animal model of osteomyelitis

هدف افزایش عفونت های استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متیسیلین (MRSA) در حال حاضر یکی از مشکلات عمده در بحث بهداشت است. وانکومایسین هنوز در خط اول عوامل ضد میکروبیولوژیکی برای درمان چنین عفونت هایی است؛ با این حال، اخیرا ، کاهش اثربخشی ونکوماسین در عفونت های MRSA موجب نگرانی شده و جستجو برای آنتی بیوتیک های جدید را تسریع کرده است. هدف از این مطالعه، ایجاد یک مدل حیوانی استئومیلیت القایی MRSA برای آزمایش های آینده عوامل ضد میکروبی جدید در شرایط عفونتهای معمولی MRSA است. روشها هجده خرگوش NZW به صورت تصادفی تحت عمل جراحی استاندارد با قرار دادن ایمپلنت در استخوان فمورال قرار گرفتند. سپس حیوانات به گروه 1 (تلقیح MRSA، بدون آنتی بیوتیک، M / N)، گروه 2 (تلقیح MRSA، ونکومایسین، M / V) و گروه 3 (بدون تلقیح MRSA، بدون آنتی بیوتیک، N / N) تقسیم شدند. پارامترهای اصلی نتایج مطالعه عبارت بودند از تعداد لوکوسیت ، وزن و دمای بدن حیوان در 1، 7 و 42 روز پس از جراحی. علاوه بر این، یک نمره histo-morphometrical ایجاد شد و به یک نمره Histologic اصلاح شده Smeltzer تعدیل شد. نتایج یافته های ماکروسکوپیک و هیستو مورفومتریک نشان دهنده یک استئومیلیت پری- ایمپلنت در گروه 1 با دو پارامتر افزایش عفونت حاد و مزمن در M / N، نسبت به M / V و N / Nاست که، نشان می دهد که درمان با ونکومایسین مانع از تغییرات مورفولوژیکی معمول در استئوميليت پری- ايمپلنت MRSAمیشود. به طور مشابه، کاهش وزن و افزایش تعداد لکوسیتها و درجه حرارت بدن در گروه 1 (هر کدام p <0.005) وجود داشت. درمان با وانکومایسین موجب کاهش قابل توجه در تعداد لكوسیت ها دمای بدن و افزایش وزن بدن حیوان می شود. نتيجه گيري در اين راستا مدل پروتئيني MRSA استئوميليت را ايجاد کرده ايم که همراه با پارامترهاي باليني و آزمايشگاهي عفونت با نتايج هيستومورفومتري مي باشد. این مدل به نظر می رسد برای استفاده تجربی در آینده و نظارت درمانی داروهای جدید ضد میکروبی MRSA ارزشمند باشد.

Purpose The increase in methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA) infections is currently a major health care problem. Vancomycin is still often the first-line antimicrobiological agent for treating such infections; however, a recent decline in efficacy of vancomycin in MRSA infections has raised concerns and accelerated the search for new antibiotics. The aim of this study was to establish a MRSA peri-implant osteomyelitis animal model for future testing of new anti-microbiological agents under typical MRSA infection conditions. Methods Eighteen randomised NZW-rabbits underwent a standardised surgical procedure with the insertion of a femoral bone implant. Animals were then divided into group 1 (MRSA inoculation, no antibiotics; M/N), group 2 (MRSA inoculation, Vancomyin; M/V), and group 3 (no MRSA inoculation, no antibiotics; N/N). The primary study outcome parameters were animal leucocyte count, animal weight, and animal body temperature at one, seven, and 42 days after surgery. Additionally, a histo-morphometrical score was established and adjusted to a modified histological Smeltzer score. Results Macroscopic and histo-morphometrical findings showed a peri-implant osteomyelitis in group 1 with both increased acute and chronic infection parameters in M/N, as compared to M/V and N/N, indicating that vancomycin treatment prevented typical morphological changes ofMRSA peri-implant osteomyelitis. Similarly, there was a reduction in animal weight and increase in leucocyte count and body temperature in group 1 (each p <0.005). Vancomycin treatment again resulted in significantly reduced leucocyte count and body temperature, and increased animal body weight. Conclusions Here we have established a peri-implant MRSA osteomyelitis model that successfully combined clinical and laboratory outcome parameters of infection with histomorphometrical results; this model appears to be valuable for future experimental use and therapeutic monitoring of new anti-microbiological MRSA drugs.