اختلال مزمن و بلندمدت پانیک – یک مطالعه 11 ساله

قیمت: 38,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

اختلال مزمن و بلندمدت پانیک – یک مطالعه 11 ساله

عنوان لاتین

The long-term course of panic disorder--an 11 year follow-up

زمینه: هدف از این مطالعه ارزیابی اختلال مزمن و بلندمدت پانیک در یک دوره 11 ساله می باشد. روش: 30 نفر بیمار مبتلا به اختلال پانیک DSM-III-R که به طور متوسط به مدت 6 سال از این اختلال رنج می بردند و به مدت 8 هفته تحت درمان دارویی قرار گرفته، 11 سال پس از درمان در مطالعه ما شرکت کرده بودند. در ابتدا از ابزارهای یکسانی برای ارزیابی تعداد حملات پانیک و سطح ناتوانی ایجاد شده توسط حملات استفاده گردید. دوره بهبودی بیماری با ارزیابی و طراحی نمودارهای طولی در مطالعه مدنظر قرار گرفتند. نتایج: بیماران مطالعه ما در حقیقت پس از 11.3 سال تحت مصاحبه قرار گرفتند. با وجود این که تمامی این بیماران از حملات پانیک رنج برده بودند، اما این حملات در برخی از آنان بسیار شدید بود و 66.7% از آن ها پس از بهبودی دچار حمله پانیک نشده بودند. در طول فرآیند درمان نیز 87.5% دچار حمله پانیک نشده بوده و 54% تنها اضطراب فوبیک خفیفی را نشان داده بودند. در محل کار و یا در میان خانواده، 90% از افراد دارای ناتوانی های خفیفی شده بودند، اما این درصد در زندگی اجتماعی دارای درصد کمتری بود (67%). 33% از بیماران به با توجه به معیارهای درمانی، به طور کامل بهبود یافته بودند. نتیجه گیری: اختلال پانیک یک اختلال مزمن و حاد نمی باشد. مطالعات ما بر طبق یک دوره یازده ساله نشان داد که حملات پانیک و ناتوانی بیماران تا حد زیادی بهبود یافته و قطع این حملات و بهبودی کامل نیز امکان پذیر است.

BACKGROUND: The purpose of this study was to assess the naturalistic long-term course of panic disorder over a period of 11 years. METHOD: Thirty DSM-III-R panic disorder patients, who had suffered from panic disorder for 6 years on average and who had taken part in an 8-week multicenter drug trial, were included in the intent-to-follow-up group to be reinterviewed 11 years after the end of the trial. At baseline and at follow-up the same instruments were used to assess frequency of panic attacks, level of phobic avoidance, and disabilities. Treatments received during the follow-up period and attempted suicides were assessed with a structured interview. Periods of well-being during the follow-up period were elicited retrospectively with a specifically designed longitudinal chart. RESULTS: Twenty-four patients could actually be reinterviewed after 11.3 years. While at baseline all patients had suffered from panic attacks and had been severely disabled on a number of measures, 66.7% had no panic attack during the year before follow-up. During the month before follow-up 87.5% had no panic attack, and 54% showed no or only mild phobic avoidance. In the areas of work and family life 90% showed no or only mild disabilities, whereas in the area of social life this percentage was lower (67%). Thirty-three percent of the patients were completely remitted according to a composite remission criterion. CONCLUSIONS: Panic disorder is not a uniformly chronic and progressing disorder. Over a period of 11 years there is a good chance of recovery from panic attacks and disabilities, and full remission is also possible.