به روز رسانی درباره ی اثرات فعالیت فیزیکی روی حساسیت به انسولین در انسان

قیمت: 44,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

به روز رسانی درباره ی اثرات فعالیت فیزیکی روی حساسیت به انسولین در انسان

عنوان لاتین

Update on the effects of physical activity on insulin sensitivity in humans

اهداف و روش ها: این مقاله ی مروری دانش کنونی درباره ی اثرات فعالیت فیزیکی (PA) روی حساسیت به انسولین (SI) کل بدن را ارائه کرده و یافته های مطالعات اخیر (2016-2013) را خلاصه می کند. بحث و نتیجه گیری: مطالعات اخیر شواهدی در حمایت از این که PA منظم خطر مقاومت به انسولین، سندرم متابولیک، و دیابت های نوع 2 را کاهش می دهد ارائه می کند، و زمانی که افراد با ورزش و/یا دستورالعمل های PA موافقت می کنند SI بهبود می یابد. مطالعات بسیاری نشان دهنده ی پاسخ وابسته به دوز، با هزینه ی انرژی بیشتر و شدت ورزش بیشتر، از جمله تمرین اینتروال با شدت بالا (HIIT) را نشان دادند، که مزایای بیشتری روی SI کل بدن فراهم می کند، اگرچه این یافته ها متفق القول نبودند. مداخلات ورزش هوازی می تواند SI را بدون افزایش مرتبط در تناسب قلبی تنفسی که با مصرف بیشینه یا اوج اکسیژن اندازه گیری می شود، بهبود بخشند. ورزش های هوازی و مقاومتی می تواند بهبود در تنظیم گلیسمیک را القا کنند، و برخی نشان می دهند که رژیم های ورزشی که شامل هر دو باشند می توانند اثربخش تر از هر کدام از آن ها به تنهایی باشند. برخی مطالعات مزایای ایجاد شده روی SI توسط ورزش را گزارش کرده اند که مستقل از رژیم غذایی معمول و کاهش وزن هستند، در حالی که بقیه ارتباط با کاهش چربی را نشان داده اند، از این رو هنوز هم بحث در مورد اهمیت نسبی PA و کاهش وزن ادامه دارد. در طول ورزش، انقباض عضلانی باعث تحریک بهبود در SI می شود که با افزایش در فعالیت AMPK مرتبط هستند، که TVB1D1 را غیر فعال کرده، باعث ترانسلوکاسیون GLUT4 به غشای سلول و در نتیجه افزایش جذب گلوکز می شود. بعد از ورزش، افزایش در Akt مولکول TCB1D4 را غیر فعال و در نتیجه باعث افزایش ترانسلوکاسیون GLUT4 به غشای سلول می شود. کاهش اسیدهای چرب اشباع عضلانی و همزمان کاهش در سرامیدها، و نه دی اسیل گلیسرول ها، پتانسیل ارتباط بین محتوای لیپیدی درون عضله و SI را فراهم می کند. افزایش مویرگ سازی در عضلات اسکلتی سازگاری مستقل دیگری فراهم می کند که به وسیله ی آن SI بهبود می یابد، و باعث افزایش فعالیت سلول های B می شود. مطالعات اخیر مداخلات ورزشی را با اصلاح رژیم غذایی و تغذیه ترکیب کرده اند تا پتانسیل تقویت بهبودهای القا شده توسط ورزش در SI و کنترل گلیسمیک را بررسی کنند.

Purpose and methods: This review presents established knowledge on the effects of physical activity (PA) on whole-body insulin sensitivity (SI) and summarises the findings of recent (2013–2016) studies. Discussion and conclusions: Recent studies provide further evidence to support the notion that regular PA reduces the risk of insulin resistance, metabolic syndrome and type 2 diabetes, and SI improves when individuals comply with exercise and/or PA guidelines. Many studies indicate a dose response, with higher energy expenditures and higher exercise intensities, including high intensity interval training (HIIT), producing greater benefits on whole-body SI, although these findings are not unanimous. Aerobic exercise interventions can improve SI without an associated increase in cardiorespiratory fitness as measured by maximal or peak oxygen consumption. Both aerobic and resistance exercise can induce improvements in glycaemic regulation, with some suggestions that exercise regimens including both may be more efficacious than either exercise mode alone. Some studies report exercise-induced benefits to SI that are independent of habitual diet and weight loss, while others indicate an association with fat reduction, hence the debate over the relative importance of PA and weight loss continues. During exercise, muscle contraction stimulated improvements in SI are associated with increases in AMPK activity, which deactivates TCB1D1, promoting GLUT4 translocation to the cell membrane and thereby increasing glucose uptake. Postexercise, increases in Akt deactivate TCB1D4 and thereby increase GLUT4 translocation to the cell membrane. The reduction in intramuscular saturated fatty acids and concomitant reductions in ceramides, but not diacylglycerols, provide a potential link between intramuscular lipid content and SI. Increased skeletal muscle capillarisation provides another independent adaptation through which SI is improved, as does enhanced b cell activity. Recent studies are combining exercise interventions with dietary and feeding manipulations to investigate the potential for augmenting the exercise-induced improvements in SI and glycaemic control.