برنامه ریزی استراتژیک بر روی زیر ساخت های شهری برای پایداری محیط زیست: درک گذشته برای مداخله در آینده

قیمت: 43,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

برنامه ریزی استراتژیک بر روی زیر ساخت های شهری برای پایداری محیط زیست: درک گذشته برای مداخله در آینده

عنوان لاتین

Strategic planning of urban infrastructure for environmental sustainability: Understanding the past to intervene for the future

سیستم های زیربنای شهری دارای عمر طولانی بوده و در طول زمان های طولانی نیز وضعیت محیط زیست را تحت تاثیر خود قرار داده اند. از این رو فرآیندهای برنامه ریزی استراتژیک برای زیرساخت های شهری به جهت تحقق پایداری محیط زیست از اهمیت زیادی برخوردار است. تاکنون سرمایه گذاری های زیادی بر روی زیرساخت های شهری انجام گرفته اند که دارای تاثیر نامطلوب بر روی محیط زیست بوده و اولویت های پایداری در فرآیند برنامه ریزی آن ها مدنظر قرار نگرفته است، چرا که این گونه فرآیندها بیشتر متمایل به پارادایم های برنامه ریزی قدیمی تر هستند. این مطالعه به شناسایی فریم های شناختی می پردازد که تکامل برنامه ریزی استراتژیک در قرن گذشته را نشان می دهد و در نهایت یک مسیر برنامه استراتژیک جدید بر این اساس به ما ارائه می دهد که می تواند یک راه حل جایگزین در نظر گرفته شود. بدین منظور ما یک بررسی گسترده بر روی مطالعات گذشته در مورد برنامه ریزی استراتژیک زیر ساخت های عمومی از سال 1900 تا 2013 انجام دادیم. یافته ها نشان می دهند که چطور پارادایم های علمی برای برنامه ریزی بر روی زیر ساخت های شهری در طول زمان دچار تغییر و دگرگونی شده است. از آنجا که تحقیق بر روی برنامه ریزی شهری و پایداری محیط زیست در اغلب موارد از طرف سازمان ها و یا دانشگاه مورد حمایت مالی قرار نگرفته است، از این رو ممکن است اطلاعات موجود در این رابطه کم باشند. آگاهی و دانش مورد نیاز در مورد این موضوع بسیار کم است، چرا که بورسیه های تحصیلی اغلب این گونه پژوهش ها را حمایت نکرده اند و آن را تنها یک تغییر مختصر در نحوه برنامه ریزی عملی در نظر گرفته اند. به احتمال زیاد یک رویکرد افزایشی در مورد برنامه ریزی بر روی زیر ساخت های شهری نیاز به دهه ها تحقیق و پژوهش دارد که منجر به محدود شدن بیشتر شرایط این گونه ارزیابی ها می گردد. در این مقاله، از ابزارهای تشخیصی برای برنامه ریزی موثر بر روی سیستم های زیربنای شهری استفاده شده است که عملیات برنامه ریزی را در یک چارچوب عملیاتی و الزام تحقق پایداری محیط زیست در نظر گرفته است.

Urban infrastructure systems have long lifespans and influence the state of the environment for extended periods of time. Processes of strategic planning for urban infrastructure are thus instrumental to materializing environmental sustainability visions. Continued investments in infrastructure with adverse environmental impacts imply that sustainability priorities are not embedded in planning processes, as these processes tend to follow the path-dependent legacy of older planning paradigms. This study identifies the cognitive framings that underpin the evolution of strategic planning over the last century, to reveal the path-dependent attributes of strategic planning thinking that undermine alternative solutions. To do that, a scoping study of the literature on strategic planning of public infrastructure, from 1900 through 2013, was conducted. The findings reveal how the scholarly paradigms for infrastructure planning have transformed over time, from optimization to sustainability. While the planning practice in cities has often taken up the sustainability discourse in line with the scholarship, its actual attributes might lag behind. Knowledge about these attributes is scarce since the contemporary scholarship often contains aspirational proposals for change and little detail on how planning is undertaken in practice. It is likely that the incremental approach to infrastructure planning, which has been the dominant approach for decades, perpetuates a planning culture which contradicts the requirements for sustainability transitions, by limiting the scope of alternatives to optimizing the status quo instead of creating conditions for change. To develop effective planning interventions towards sustainability transitions in urban infrastructure systems, the paper calls for diagnostic tools that examine the realities of planning practice, and, operational frameworks for bridging historically-entrained modes of practice to sustainability aspirations.