اجراهای بداهه ای: قوم نگاری شهری و تدابیر خلاقانه هنرپیشه های دوره گرد متروی مونترال

قیمت: 43,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

اجراهای بداهه ای: قوم نگاری شهری و تدابیر خلاقانه هنرپیشه های دوره گرد متروی مونترال

عنوان لاتین

Improvised Performances: Urban Ethnography and the Creative Tactics of Montreal’s Metro Buskers

هنرمندان خیابانی - هنرپیشه های دوره گرد - شیوه‌های خلاقانه ای از عوامل خودآگاهی را که هم تولید شده و هم تولید کننده شرایط اجتماعی و مادی است را بروز می دهند. در این مقاله، من درباره پژوهش قوم نگاری ام در میان هنرپیشه های دوره گرد در سیستم حمل و نقل زیرزمینی مونترال - مترو – بحث و گفتگو نموده و و شیوه های (موزیکال و فضایی) بسیار متغیر و بداهه ای آنها را را بررسی می کنم . جزییات چگونگی کار و مقابله هنرپیشه های دوره گرد با این محدودیت‌ها و امکان های ایجاد شده توسط ویژگی‌های مادی این فضاها (به ویژه از لحاظ آکوستیک) و همچنین مقررات رسمی و هنجارهای اجتماعی متداول شرح داده می شود . این امر نشان‌دهنده فهم هنرپیشه های دوره گرد به عنوان یک فرآیند ارتباطی "وصله پینه کردن با یکدیگر" است که هرگز کاملا ثابت یا محدود نشده، بلکه پراکنده و پیوسته هستند. علاوه بر این ، من نشان می‌دهم که چگونه فرآیند تحقیق در این زمینه خود یک رویکرد خلاقانه و بداهه است، که به اندازه شرایط در دسترس توسط یک طرح تحقیقاتی فراگیر هدایت می‌شود. با ترسیم شباهت‌هایی بین اجرا کننده های دوره گرد و نقش من به عنوان محقق و تولید کننده خلاق، به خصوص در استفاده من از تولید سمعی بصری، من استدلال می‌کنم که تحقیقات قوم‌نگاری به خودی خود شکلی از گرد آوری، سرهم بندی- مجسم کردن، یک فرآیند ارتباطی است که شامل شرکت کنندگان چندگانه (انسان و مادی) تاثیراتی متفاوت است که به وسیله فعالیت‌های تاکتیکی محقق به هم متصل می‌شوند.

Buskers—street performers—evince the creative tactics of self-conscious agents who are both produced by and productive of the social and material conditions within which they carry out their practices. In this article, I discuss my ethnographic research among buskers in Montreal’s underground transit system—the metro—and examine their highly variable and improvisational practices (musical and spatial). I detail how buskers work with and against the constraints and possibilities posed by the material characteristics of those spaces (especially in terms of acoustics) as well as formal regulations and prevailing social norms. This suggests understanding busking as a relational process of “cobbling together” that is never entirely fixed or bounded, but dispersed and always in-the-making. Further, I demonstrate how the research process in this context is itself a creative, improvisational approach, guided as much by the conditions at hand as by an overarching research design. By drawing parallels between the busker-performer and my role as researcher and creative producer, particularly in my use of audio-visual production, I argue that ethnographic research is, itself, a form of assemblaging, of bricolage—an embodied, relational process that involves multiple participants (human and material) of varying influences, bound together by the tactical activities of the researcher.