جرم شناسی انتقادی: پیوستگی و تغییر

قیمت: 38,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

جرم شناسی انتقادی: پیوستگی و تغییر

عنوان لاتین

Critical Criminology: Continuity and Change

ما قصد داریم مقاله خود را در فضایی فی مابینِ دو مقاله علوم اجتماعی قرار دهیم که فاصله فی مابینِ منشا جرم شناسی انتقادی و چارچوب کنونی آن می باشد را بیان کنیم. اولین مقاله متعلق به آلوین گولدنر( 1968/1973) می باشد که مجموعه ای عالی در خصوص ظهور و بروزِ جرم شناسی انتقادی می باشد. دومین مورد مقاله نوشته مایکل براووی در سال 2005 می باشد که به بیانِ برخی از معضلاتِ معاصر که هر پروژه علمی اجتماعیِ انتقادی بیان می کند، می پردازد. این دو مقاله موجب بر طرف شدن مسائل اساسی در جرم شناسی انتقادی می شود اما با این حال پارامترهای مهمی را در این مقاله ها بیان کرده اند. در بهار 1968 هنگامی که شهرهای بزرگ اروپا توسط رادیکال ها و انقلابیون محاصره شده بودند و موج مخالفت های سیاسی موجبِ جاروبِ تمامی کشورهای درحال توسعه و توسعه یافته گردید و هنگامی که پاریس سنگر شد و پراگ در آرامش سوسیالیستی خود و قبل از طوفانِ کمونیستی به سر می برد، آلوین گولدنر مقاله خود را در مجله جامعه شناسی آمریکا با عنوانِ جامعه شناس به عنوان پارتیزان: جامعه شناسی و دولت رفاه منتشر نمود. وی گاهی بصورت طعنه امیز و بی رحمانه و گاهی بصورت روشنگری و انتقادی از اندیشۀ جامعه شناسی بکر یاد می کند- بخصوص در مواردی که مرتبط با قانون شکنی و تجازو از هنجارها می باشد.

We want to situate our review essay in the space between two essays in social science that exemplify the distance between critical criminology’s origins and its present formations. The first is an essay by Alvin Gouldner (1968/1973b) that sets the tone for the emergence of a critical criminological enterprise. The second is an essay by Michael Burawoy (2005a) that helps to define some of the contemporary problems facing any “critical” social scientific project. The two essays only tangentially address core issues in critical criminology, but nev-ertheless they establish important parameters within which that project has developed. In the Spring of 1968, when Europe’s major cities were besieged by radicals and revolu-tionaries and waves of political opposition swept the developed and developing world, when Paris was barricaded and Prague was in the calm of its socialistic experiment before the approaching communist storm, Alvin Gouldner published an essay in The American Sociologist titled “The Sociologist as Partisan: Sociology and the Welfare State” (Gouldner, 1968/1973b). It was a sometimes sarcastic and brutal but characteristically insightful and sharp critique of what he called the “Becker School” of sociology—especially as it related to law-breaking and norm-transgressing outsiders. Gouldner’s attack came as something of a surprise to the academic world for two reasons. First, as Gouldner pointed out, only a few years earlier he had laid into the “dominant ideology of professional sociologists”: the ide-ology of a value-free social science. This ideology, he had claimed in 1961, was