حد مطلوب تمایل به مداخلات برای بیماران بستری شده با اندوکاردیت عفونی در تزریق مواد

قیمت: 43,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

حد مطلوب تمایل به مداخلات برای بیماران بستری شده با اندوکاردیت عفونی در تزریق مواد

عنوان لاتین

Suboptimal Addiction Interventions for Patients Hospitalized with Injection Drug Use-associated Infective Endocarditis

زمینه: اندوکاردیت عفونی یک عفونت جدی است که ناشی از تزریق مواد دارویی می باشد. درمان های با بستری، به طور منظم بر مدیریت عفونت ها بدون توجه به علایم آن، تمرکز دارد. هدف ما، تعیین حد مطلوب تمایل به مداخلات برای بیماران بستری شده با اندوکاردیت عفونی در تزریق مواد می باشد. روش ها: این بررسی در خصوص بیماران مبتلا به اندوکاردیت عفونی حاصل از تزریق مواد می باشد که از ژانویه 2004 تا اوت 2014 به یک مرکز مراقبت های درمانی بوستون، ماساچوست مراجعه کرده بودند. برای پذیرش اولیه و پس از آن، اطلاعات مربوط به مداخلات اعتیاد، از جمله مشاوره های اجتماعی، تمایل به پرستار بالینی و روانپزشکی، اسناد اعتیاد ، برنامه ریزی برای درمان با داروهای کمکی و ارائه نالوکسان، جمع آوری شد. نتایج: 102 نفر از بیماران با اندوکاردیت عفونی به بیمارستان مراجعه کردند که 50 نفر از آنها (49%) بستری شده و 28 نفر (5/27%) از آنها به استفاده دوباره از مواد پرداختند. در پذیرش اولیه، 4/86٪ از بیماران، تحت مشاوره اجتماعی، 7/23٪ تحت مشورت اعتیاد و 24٪ تحت مشورت روانپزشکی نیز قرار گرفتند. برنامه های اعتیاد در 9/55% از بیماران اجرا شد که برای 8/7% از بیماران، برنامه داروهای کمکی اجرا شد ( اصلا نالوکسان تجویز نشد). از 102 نفر، 26 مورد (5/25%) فوت شدند. سن متوسط مرگ و میر،9/40 بود ( دامنه آنها بین 7/28 تا 7/48). نتیجه گیری: از بیماران با اندوکاردیت عفونی بستری شده در بیمارستان، نرخ بالایی از بستری مجدد و یا مرگ و میر نیز گزارش شده است. با این وجود، مداخلات کمتر از حد مطلوب می باشد. مداخلات اعتیاد در بهبود درمان اندوکاردیت عفونی مرتبط با تزریق مواد، موثر می باشد.

BACKGROUND: Infective endocarditis is a serious infection, often resulting from injection drug use. Inpatient treatment regularly focuses on management of infection without attention to the underlying addiction. We aimed to determine the addiction interventions done in patients hospitalized with injection drug use-associated infective endocarditis. METHODS: This is a retrospective review of patients hospitalized with injection drug use-associated infective endocarditis from January, 2004 through August, 2014 at a large academic tertiary care center in Boston, Massachusetts. For the initial and subsequent admissions, data were collected regarding addiction interventions, including consultation by social work, addiction clinical nurse and psychiatry, documentation of addiction in the discharge summary plan, plan for medication-assisted treatment and naloxone provision. RESULTS: There were 102 patients admitted with injection drug use-associated infective endocarditis, 50 patients (49.0%) were readmitted and 28 (27.5%) patients had ongoing injection drug use at readmission. At initial admission, 86.4% of patients had social work consultation, 23.7% had addiction consultation, and 24.0% had psychiatry consultation. Addiction was mentioned in 55.9% of discharge summary plans, 7.8% of patients had a plan for medication-assisted treatment, and naloxone was never prescribed. Of 102 patients, 26 (25.5%) are deceased. The median age at death was 40.9 years (interquartile range 28.7-48.7). CONCLUSIONS: We found that patients hospitalized with injection drug use-associated infective endocarditis had high rates of readmission, recurrent infective endocarditis and death. Despite this, addiction interventions were suboptimal. Improved addiction interventions are imperative in the treatment of injection drug use-associated infective endocarditis