تئوری سرمایه ی فرهنگی در برابر باورهای سیاست فرهنگ: چگونه پی یر بوردیو می توانست یک مشاور سیاست فرهنگی شود و چرا نشد

قیمت: 38,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

تئوری سرمایه ی فرهنگی در برابر باورهای سیاست فرهنگ: چگونه پی یر بوردیو می توانست یک مشاور سیاست فرهنگی شود و چرا نشد

عنوان لاتین

Cultural capital theory vs. cultural policy beliefs: How Pierre Bourdieu could have become a cultural policy advisor and why he did not

این مقاله به بررسی کاربرد تئوری سرمایه ی فرهنگی بوردیو در تهیه ی سیاست فرهنگی کشور فرانسه می پردازد. این مقاله بر این پارادکس متمرکز است : این تئوری بر پیشینه ی روشنفکری و مهارت سیاست فرهنگی اگر نگوییم تاثیری غالب اما تاثیر مهمی دارد و بر جهتگیری های واقعی اش اثر محدودی گذاشته است. برای درک این پارادکس به دهه ی 60 بازمی گردیم زمانی که سیاست فرهنگی و جامعه شناسی اقدامات فرهنگی به وجود آمدند. در ابتدا نشان می دهم که این سیاست و حوزه ی تحقیقات دارای یک تاریخچه مشترک هستند. دوما نقش ویژه ی پییر بوردیو در این تاریخچه را بررسی می کنیم . پییر بوردیو برای سیاست کارآمدی که نابرابری های اجتماعی در دستیابی به فرهنگ را کاهش می دهد پیشنهاداتی مطرح می کند ولی شرایط برای شنیدن این پیشنهادات از سوی سیاستگذاران فرهنگی فراهم نشد ودر این میان روشنفکری بوردیو مهم تر شد و کمتر با نقش کارشناس در زمینه سیاست کشور مطابقت داشت.

This paper explores the possible uses of Bourdieu’s cultural capital theory in the making of French state cultural policy. It focuses on the following paradox: this theory had an important if not predominant impact on the intellectual background and expertise of cultural policy, but only limited effects on its actual orientations. To understand this paradox, I go back to the 1960s when both cultural policy and the sociology of cultural practices were developed. First, I show that this policy and research field share a common history. Second, I investigate the particular role played by Pierre Bourdieu in this history. He provided advice for an effective policy dealing with social inequalities towards culture, but the conditions were not met for this advice to be heard by cultural policy makers, and in the meantime, Bourdieu’s conception of the intellectual became more critical and less compatible with the role of expert for state policy