شناسایی اهداف برای جلوگیری از صرع با استفاده از سیستم های زیست شناسی

قیمت: 40,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

شناسایی اهداف برای جلوگیری از صرع با استفاده از سیستم های زیست شناسی

عنوان لاتین

Identifying targets for preventing epilepsy using systems biology

در حالی که مجموعه ای از داروهایی که مانع تشنج اند وجود دارد ، این داروهای یکسان اثر کمی بر جلوگیری و یا درمان صرع داشته اند. این نشان می دهد که مسیرهای مولکولی صرع متمایز از آنهایی است که برای تولید تشنج حاد هستند و به همین دلیل شناسایی ماجرای واقعی درمان " ضد صرع نیاز است. شناسایی و تست پتانسیل اهداف داروی ضد صرع برای اولین بار در حیوانات مدل ها و پس از آن در انسان بود که در نتیجه به یک گام مهم بعدی در مبارزه با صرع تبدیل شد. در فرم کانونی صرع انسان ، مبارزه ، با این حال ، با انواع بزرگ و متنوع اختلالات مغز ، پیچیده شده و قادر به تولید یک حالت مزمن، تشنج است. متاسفانه، از آنجا که صرع توسعه می یابد، اغلب برای تولید تشنج زندگی طولانی همچنان ادامه دارد که تنها می تواند با داروهای ضد تشنج سرکوب شود و تنها در برخی بواسطه عمل جراحی برداشتن بر تشنج تمرکز، درمان شود. در حالیکه روشهای قیاسی برای شناسایی هدف دارویی از دانش فعلی ما ،عمدتا بر اساس مدل های حیوانی از صرع استفاده میکند، یک رویکرد تقلیل گرایانه در حال رشد اغلب به عنوان سیستم های زیست شناسی معرفی شد، طول می کشد استفاده از فن آوری های بالا در استفاده از جدیدتر به پروفایل اعداد بزرگ و نوع مولکول به طور همزمان. برخی از این روش ها ، از جمله ژنومیک عملکردی ، پروتئومیکس ، و متابولومیکی (metabolomics) در هر دو بافت مغز مبتلا به صرع انسانی و حیوانی انجام شده است و شروع به هموار کردن اهداف درمانی جدید اند. در حالی که این روش بسیار حساس است، این حساسیت نیز میزان بالایی از مثبتهای کاذب با توجه به متغیرهای دیگر از آنهایی که جالب اند تولید میکند. بنابراین، طراحی تجربی، به منظور کاهش این نتایج ناخواسته باید شدیدا کنترل شودکه می تواند گمراه کننده باشد. مهمتر، اهداف صرع نیاز به تایید شدن در مدلهای حیوانی دارند ، به طوری که ، اگر موفق باشد، این روش جدید پتانسیل شناسایی بی غرض درمان های مهم را دارند.

While there are a plethora of medications that block seizures, these same drugs have little effect on preventing or curing epilepsy. This suggests that the molecular pathways for epileptogenesis are distinct from those that produce acute seizures and therefore will require the identification of novel truly ‘antiepileptic’ therapeutics. Identification and testing of potential antiepileptic drug targets first in animal models and then in humans is thus becoming an important next step in the battle against epilepsy. In focal forms of human epilepsy the battle, however, is complicated by the large and varied types of brain abnormalities capable of producing a state of chronic, recurrent seizures. Unfortunately, once the epileptic state develops, it often persists to produce a life-long seizure disorder that can only be suppressed by anticonvulsant medications, and cured only in some through surgical resection of the seizure focus. While deductive approaches to drug target identification use our current state of knowledge, based mostly on animal models of epileptogenesis, a growing reductionist approach often referred to as systems biology takes advantage of newer high-throughput technologies to profile large numbers and types of molecules simultaneously. Some of these approaches, such as functional genomics, proteomics, and metabolomics have been undertaken in both human and animal epileptic brain tissues and are beginning to hone in on new therapeutic targets. While these methods are highly sensitive, this same sensitivity also produces a high rate of false positives due to variables other than those of interest. The experimental design, therefore, needs to be tightly controlled to reduce these unintended results that can be misleading. Most importantly, epileptogenic targets need to be validated in animal models of epileptogenesis, so that, if successful, these new methods have the potential to identify unbiased, important new therapeutics