تقلیل دهنده فشار پس از ورزش: موضوع فردیت ردوکس

قیمت: 41,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

تقلیل دهنده فشار پس از ورزش: موضوع فردیت ردوکس

عنوان لاتین

Reductive stress after exercise: The issue of redox individuality

ورزش به طور مداوم به عنوان یک محرک اکسیداتیو در مطالعات بیولوژی ردوکس به کار رفته است. هرچند ، مطالعات قبلی بر تفاوت های گروهی تمرکز داشتند و تفاوت های فردی را بررسی نکردند. در نتیجه ، این که آیا همه افراد پس از ورزش شدید دچار فشار اکسیداتیو می شوند یا خیر تست نشده است. بنابرین ، هدف اصلی مطالعه حاضر بررسی این امر بود که آیا برخی افراد پس از یک جلسه ورزش غیر عادی شدید (مثلا ، آسیب به عضله) ، واکنش های غیرمنتظره ای به نمایش می گذارند یا خیر. نود و هشت (N=98) مرد جوان یک ورزش غیرعادی ایزوکینتیک با عضلات زانو انجام دادند. نمونه های پلاسما ، گلبول قرمز و اوره بلافاصله قبل از و دو روز پس از ورزش جمع آوری شدند. سه نشانگر ردوکس مشترک (F2 – ایزوپروستان ، کربونیل های پروتئین و گلوتاتیون) بررسی شدند. مطابق انتظار ، دو نشانگر اکسیدانت (F2 – ایزوپروستان ، کربونیل های پروتئین) به طور قابل توجهی 2 روز پس از ورزش افزایش یافتند (به ترتیب 46% و 61%) ؛ در حالی که یک کاهش قابل توجه در سطوح گلوتاتیون (تا 21%) پس از ورزش مشاهده شد. تعداد قابل توجهی از شرکت کنندگان تغییراتی را در سطوح نشانگرها در جهت مخالف و غیرقابل انتظار میانگیم گروه نشان دادند. به طور مشخص تر ، 13% شرکت کنندگان در (F2 – ایزوپروستان ، کربونیل های پروتئین ، کاهش و 10% شرکت کنندگان در سطوح گلوتاتیون افزایشی را نشان دادند. بعلاوه ، بیش از 1 نفر از هر 3 نفر در حداقل ی نشانگر ردوکس واکنش های غیرمنتظره یا قابل چشم پوشی (از 0% تا ±5%) به ورزش نشان دادند. در نتیجه ، با این که ورزش در اکثر افراد فشار اکسیداتیو ایجاد می کند ، می تواند در تعداد قابل توجهی از افراد ، تقلیل دهنده فشار یا فشار قابل چشم پوشی ایجاد نماید. داده های ارائه شده در این جا تاکید می کنند که میانگین واکنش به یک تحریک ردوکس می تواند بسیار گمراه کننده باشد. به عقیده ما ، تنوع گسترده (از جمله موارد فشار تقلیل دهنده) تشریح شده به محرک اکسیدانت مورد استفاده و نشانگرهای انتخاب شده محدود نمی شود.

Exercise has been consistently used as an oxidant stimulus in redox biology studies. However, previous studies have focused on group differences and did not examine individual differences. As a result, it remains untested whether all individuals experience oxidative stress after acute exercise. Therefore, the main aim of the present study was to investigate whether some individuals exhibit unexpected responses after an acute eccentric (i.e., muscle-damaging) exercise session. Ninety eight ( N = 98) young men performed an isokinetic eccentric exercise bout with the knee extensors. Plasma, erythrocytes and urine samples were collected immediately before and 2 days post-exercise. Three commonly used redox biomarkers (F 2 -isoprostanes, protein carbonyls and glutathione) were assayed. As expected, the two oxidant biomarkers (F 2 -isoprostanes and protein carbonyls) significantly increased 2 days after exercise (46% and 61%, respectively); whereas a significant decrease in glutathione levels (by −21%) was observed after exercise. A considerable number of the participants exhibited changes in the levels of biomarkers in the opposite, unexpected direction than the group average. More specifically, 13% of the participants exhibited a decrease in F 2 -isoprostanes and protein carbonyls and 10% of the participants exhibited an increase in glutathione levels. Furthermore, more than 1 out of 3 individuals exhibited either unexpected or negligible (from 0% to ±5%) responses to exercise in at least one redox biomarker. It was also observed that the initial values of redox biomarkers are important predictors of the responses to exercise. In conclusion, although exercise induces oxidative stress in the majority of individuals, it can induce reductive stress or negligible stress in a considerable number of people. The data presented herein emphasize that the mean response to a redox stimulus can be very misleading. We believe that the wide variability (including the cases of reductive stress) described is not limited to the oxidant stimulus used and the biomarkers selected