عمق فشار قفسه سینه پس از تغییر در دستورالعمل CPR بهبود يافته اما کافی نیست

قیمت: 43,000 تومان

دانلود رایگان مقاله

خرید ترجمه مقاله

عنوان فارسی

عمق فشار قفسه سینه پس از تغییر در دستورالعمل CPR بهبود يافته اما کافی نیست

عنوان لاتین

Chest compression depth after change in CPR guidelines—Improved but not sufficient

اهداف: احیاء قلبی ریوی یکی از گزینه های درمانی حیاتی برای بیماران مبتلا به ایست قلبی است. عمق کافی فشار قفسه سینه برای افزایش احتمال بازگشت گردش جريان خون خود به خودی از اهمیت زیادی برخوردار است. علاوه بر این، استفاده از سيستم های بازخورد زمان واقعی برای احیا با بهبود کیفیت فشرده سازی همراه است. شورای احیای اروپا توصیه خود را در مورد عمق فشرده سازی حداقل از سال 2005 (40 میلی متر) به (50 میلی متر) در2010 تغییر داد. هدف از مطالعه حاضر عیین این موضوع است که آیا این توصیه دستورالعمل های جدید با موفقیت در خدمات اضطراری پزشکی با استفاده از سيستم بازخورد زمان واقعی به اجرا گذاشته شده است و تا چه حدی آموزش CPR بر اساس دستورالعمل جديد منجر به "تغییر در رفتار" نجات دهندگان شده است. مطالب روش ها و نتایج: داده های احیا الکترونیکی 294 نفر در دو دوره مشاهده با توجه به الزامات دستورالعمل مربوط به فشار قفسه سینه مورد بررسی قرار گرفت : ERC 2005 (40 میلی متر) 01.07.2009-30.06.2010 (145 نفر) و ERC 2010 (50 میلی متر) 01.07.2011-30.06.2012 (تعداد = 149) 50 میلی متر) 01.07.2011-30.06.2012 (تعداد = 149). عمق متوسط فشرده سازی در دوره اول 47.1 میلی متر (SD 11.1) در مقابل 49.6 میلی متر (SD 12.0) در دوره دوم (P <0.001) بود. با توجه به دستورالعمل های ERC مربوطه 2005 و 2010، نسبت ماساژ قفسه سینه به عمق حداقل کاهش می يابد (73.9٪ در مقابل 49.1٪) (P <0.001). ارتباط معنیداری بین عمق فشرده سازی و سن بیمار، جنس و طول مدت احیا وجود دارد. نتیجه گیری: مطالعه حاضر قادر به نشان دادن افزایش قابل توجهی در عمق فشار قفسه سینه پس از اجرای دستورالعمل جدید به وسیلة ERC بود. حتی با استفاده از یک سیستم بازخورد زمان واقعی ما موفق به حفظ کیفیت فشرده سازی قفسه سینه در سطح جدید مانند دستورالعمل های ERC سال 2010 شديم. در نتیجه، سودمندی عمق فشار قفسه سینه ثابت باید با محتوای تحقیقات بیشتر تنظیم شود.

Aims: Cardiopulmonary resuscitation is one of the most vital therapeutic options for patients with cardiac arrest. Sufficient chest compression depth turned out to be of utmost importance to increase the likelihood of a return of spontaneous circulation. Furthermore, the use of real-time feedback-systems for resuscitation is associated with improvement of compression quality. The European Resuscitation Council changed their recommendation about minimal compression depth from 2005 (40 mm) to 2010 (50 mm). The aim of the present study was to determine whether this recommendation of the new guidelines was implemented successfully in an emergency medical service using a real-time feedback-system and to what extend a guideline-based CPR training leads to a “change in behaviour” of rescuers, respectively. Methods and results: The electronic resuscitation data of 294 patients were analyzed retrospectively within two observational periods regarding fulfilment of the corresponding chest compression guideline requirements: ERC 2005 (40 mm) 01.07.2009–30.06.2010 (n = 145) and ERC 2010 (50 mm) 01.07.2011–30.06.2012 (n = 149). The mean compression depth during the first period was 47.1 mm (SD 11.1) versus 49.6 mm (SD 12.0) within the second period (p < 0.001). With respect to the corresponding ERC Guidelines 2005 and 2010, the proportion of chest compressions reaching the minimal depth decreased (73.9% vs. 49.1%) (p < 0.001). There was no correlation between compression depth and patient age, sex or duration of resuscitation. Conclusions: The present study was able to show a significant increase in chest compression depth after implementation of the new ERC guidelines. Even by using a real-time feedback system we failed to sustain chest compression quality at the new level as set by ERC Guidelines 2010. In consequence, the usefulness of a fixed chest compression depth should be content of further investigations